Recenzja filmu: „Pozwól mi wejść”

„Dwunastoletni Oskar jest wrażliwym, nieco bojaźliwym chłopcem, prześladowanym przez silniejszych kolegów z klasy. Jego rówieśniczka – blada i zawsze poważna Eli wychodzi z domu tylko w nocy. Spotykają się na blokowym podwórku szwedzkiego osiedla gdzieś na peryferiach miasta. Wraz z pojawieniem się dziewczynki, w okolicy zaczynają się dziać przerażające i trudne do wytłumaczenia rzeczy. Wspólnym mianownikiem tych zdarzeń jest krew. Zamkniętego w sobie chłopca, wydaje się to fascynować. Potrwa to dopóki Oskar nie odkryje, że Eli jest… wampirem. Szwedzki filmowiec Tomas Alfredson przedstawia bardzo sugestywny i nietypowy obraz dorastania. Przyjaźń, odrzucenie i przywiązanie splatają się w tym niepokojącym, mrocznym i poetyckim zarazem filmie opartym na bestsellerowej powieści Johna Ajvide Lingqvista, okrzykniętego ‘drugim Stephenem Kingiem’”

Trafił mi się ostatnio całkiem niezły horror, chociaż raczej w przypadku tego filmu, lepiej pasowałoby – dramat psychologiczny z elementami horroru. Mowa tu o skandynawskim „Let the Right One in” („Pozwól mi wejść”).

Obraz opowiada historię wyobcowanego 12-o latka, który żyje z samotną matką w Szwecji. Chłopak jest wiecznie poniewierany przez cwaniaczków z klasy i skrycie marzy, by ich wszystkich pozarzynać. Pewnego dnia, gdy jak zwykle samotnie siedzi na podwórku, spotyka dziwną dziewczynkę w jego wieku – bladą, bardzo poważną, o smutnych, hipnotyzujących oczach. Między dzieciakami nawiązuje się nić porozumienia, która z czasem przeradza się w coś na kształt przyjaźni, a może i nawet platonicznej miłości… W okolicy zaczynają się jednak dziać dziwne zdarzenia. Giną dzieci, które są przez napastnika pozbawiane krwi. Wszystkie ślady prowadzą do dziwnej dziewczynki i nasz bohater zaczyna podejrzewać, że nie jest ona chyba do końca taka jak inni ludzie…

Powiem szczerze, że nie jest to film dla wszystkich i gros osób może po prostu znudzić. Akcja toczy się leniwie i nie ma tu fajerwerków. Nacisk położony jest na relacje między chłopcem i młodą wampirzycą, a prawdziwy horror i dramat tkwi w istocie ich samotności, na którą – wampirzycę skazała natura i charakter jej istoty, a chłopca – otaczający go ludzie. To co jest wspaniałe w obrazie, to przepiękne ujęcia mroźnej Skandynawii, której chłód jest ciekawą metaforą pustki życia (w przypadku chłopca) i egzystencji wiecznego outsidera (w przypadku wampirzycy). Oboje chcieliby być normalni i żyć jak inni ludzie, ale ona nie może się wyzwolić ze swojej krwiopijczej natury, a on – po prostu nie potrafi wyrwać się z okowów własnego introwertyzmu. Reżyser wspaniale żongluje tu niedopowiedzeniami i to co najważniejsze – ukryte jest między słowami, ponieważ to co bohaterowie czują oraz to, jak bardzo chcieliby się wyrwać ze szponów swej odmienności – ukazane jest nie przez słowa, ale przez spojrzenia, mimikę i gesty.

„Pozwól mi wejść” to bardzo smutny, przejmujący i sugestywny obraz, który na długo pozostaje w pamięci. To nie sieczka w stylu Blade’a czy innego Underworld’a. Tu dramat i groza zawiera się w tym, jak bardzo dziewczynka chciałby być normalna i jak bardzo jest przerażona istotą tego kim się stała (wampir). Niestety, by przeżyć – musi pić krew i zabijać, co skazuje ją na wieczną samotność pośród ludzi, oraz pogardę do samej siebie. Przejmujące studium wyobcowania, którego doskonałą metaforą jest padający śnieg. Ludzie są jak jego płatki – opadają, spadają na ziemię i przestają istnieć. Dziewczynka jest jednak niczym skandynawska zima – lodowata (wampirzyca nie odczuwa zimna), wieczna i skazana na samotność oraz przekleństwo swojej natury.

Ciekawa pozycja i kolejny przykład, że europejski horror wciąga nosem amerykańską sieczkę. Jednak tak jak wspomniałem na początku – nie każdemu się spodoba.