Recenzja filmu: „Potęga Strachu”

„Joey Gazelle jest szeregowym gangsterem, który dostaje zadanie pozbycia się broni użytej w porachunkach mafijnych. Wkrótce dowiadujemy się, że Joey ukrywa broń za fałszywą ścianką w piwnicy, zamiast topić ją w rzece. Pewnego razu 10-cio letni syn Joey’a, Nicky i jego najlepszy przyjaciel, Oleg, są świadkami jak Joey chowa gnaty po nieudanej akcji. Oleg wykrada jeden z nich – 38-ke ze skróconą lufą (użytą do zabicia skorumpowanego gliny) i strzela do swojego ojczyma. Wyglądałoby to wystarczająco źle nawet gdyby ojczym Olega nie był bratankiem psychotycznego bossa mafii rosyjskiej, który ubija z grupą Joey’a interes na lewej sprzedaży paliwa. Teraz Joey ma na głowie również 'brudnego’ policjanta (który przeżył spartoloną wymianę narkotykową) oraz gorącą 38-kę gdzieś na ulicach, zmieniającą właścicieli w półświatku świrów, alfonsów, dziwek i pedofilów oraz Olega, który może go naprowadzić na trop pistoletu. Rozpoczynają się rozpaczliwe poszukiwania Olega. Czas ucieka, a jeśli Joey nie znajdzie w porę rewolweru, podpisze tym samym wyrok śmierci na własnej rodzinie…”

Powiem szczerze, że dawno nie oglądałem tak dobrego i trzymającego przez niemal całe 2 godziny, dramatu sensacyjnego. Tak jak z reguły wolę klasyczne dramaty, tak ten (z dużą domieszką sensacji i akcji) całkowicie zaspokoił moje filmowe wymagania.

Akcja zaczyna się od pierwszej minuty i niczym lawina przyspiesza, aż do spektakularnego finiszu. Świetnie pokazany jest wyścig z czasem i dramatyczny pościg głównego bohatera tropem feralnej broni, poprzez brudne ulice, pełne wszelakiego sortu szumowin, dziwek, gangsterów i zboczeńców. Wszystko to kręcone jest niesamowicie realistycznie i w ekspresowym tempie, tak że momentami łapiemy się na tym, że wstrzymujemy oddech. Świetna jest też praca kamery. Mamy tu liczne zwolnienia tempa, krótkie „cofnięcia taśmy”, żeby pokazać akcję z innego ujęcia, oraz retrospekcje nakładające się na inne retrospekcje, które poszerzają naszą wiedzę o całości sytuacji. Spora jest też dawka brutalności, która może nie podchodzi pod definicję słowa „gore”, ale takie numery jak np. widok odstrzelonych częściowo twarzy, strzał z giwery przytkniętej do krocza, czy odgryzione ucho itp. – robią mimo wszystko wrażenie.

Gra aktorska jest dla mnie także mocną stroną tego filmu. Główny bohater (Paul Walker) daje radę i świetnie odgrywa dramat osoby walczącej z czasem o życie swoje i własnej rodziny, ale błyszczy tu także aktorstwo na drugim planie, a zwłaszcza Vera Farmiga, John Noble czy Karel Roden. W prawdzie stosunek dramatu do filmu akcji nie rozkłada się tutaj równomiernie (60% to jednak mocna sensacja), ale film jako całość i tak się spokojnie broni. Jak najbardziej polecam „Potęgę Strachu” (kolejne kretyńskie spolszczenie tytułu), bo jest to świetny mariaż dramaturgii z „rozrywką” (akcja), która momentami potrafi zdrowo wcisnąć w fotel. Moja ocena: 8/10